Looks and Sounds Like Teen Spirit

Veronica Bruce, Jennie Bergsli, Alice Slyngstad og Karoline Bakken Lund har alle jobba i ulike konstellasjonar saman tidlegare, der dei har skapt

Bløtkokt

Dans, koreografi og lyd: Jennie Bergsli, Veronica Bruce, Alice Slyngstad. Tekstil og rom: Karoline Bakken Lund og Oda Uhre. Kostyme: Bror August. Kunstnerisk veileder og produsent: Veronica Bruce. Ytre øye: Ann-Christin Kongsness, Nikhil Vettukattil og Evelina Dembacke. Co-produksjon: Black Box teater (Oslo), Spriten Kunsthall (Skien).

Kunstnernes Hus, Oslo. 1. februar 2020.

kunstprosjekt og objekt for både scene og galleri. Ein motivasjon i fleire av verka deira er å la prosessen få leve like fritt i skapinga som i speleperioden, og å la essensen kokast frå samspelet mellom aktørane. I Bløtkoktviser dette seg å bli ein intim og skjør sfære. Allereie ved ankomst pakkast denne sfæren inn med eit grep som tydelegvis er kome for å bli i norske performancar og dansevisningar: Vertskaps-rolla. Vi i publikum blir høfleg bedt om å henge frå oss ytterklede og sette frå oss sko utanfor høglyssalen i første etasje på Kunstnernes Hus. Deretter blir vi i små grupper guida inn og plassert i salen av ein av dei tre hovudaktørane i stykket.

Kunstobjekt som pynt

Vi får sette oss oppå tekstilarbeida til Karoline Bakken Lund. Desse dannar eit slags landskap i det elles kvite og reine gallerirommet. Dei er i ulike organiske former og minner om moderne versjonar av knyteteppene frå 70-talet. I det slørete skumringslyset som strøymer inn frå overlysvindauga, skapast ein utsjånad og ei overflate som minner meg om seinsommaren i det norske høgfjellet sett i fugleperspektiv; tuer av solsteikt gras, myr, berg og grunne vatn. Eg er glad for at eg er ein av dei første som får kome inn i salen og at eg dermed får sett alle tekstilarbeida under eitt, då dei forsvinn etter kvart som publikum er plassert. Kunstobjekta fungerer slik primært som publikumsplass og pynt. Dei får ingen essensiell rolle for resten av performancen. Tekstilarbeida ser bra ut i rommet, og det ser endå betre ut i mobilkamera og på Instagram til publikummarane som sitt framfor meg.

Kroppslege og eksistensielle knutar

Når publikum har funne seg ein plass i fjellandskapet – lik monstermastene til Norsk Vind – møtast dei tre aktørane i senteret av rommet. Ståande på alle fire startar dei ei slags kroppsleg romstering. Det er som om ei indre kverning kjem ut i kroppen si overflate, og det ser nesten ut som om dei rører seg inn og ut av seg sjølv. Det er som noko mjukt og bløytt – tja, kanskje noko blautkokt – forflyttar seg gjennom dei. Snart blir kroppane til knutar. Desse knytast opp og surrar seg til igjen. Rørsler og fokus er internalisert og uttrykket er individuelt. Det er likevel tydeleg at Bruce og Bergsli har mest dansetrening når ein samanliknar evna til å manifestere rørslene i både skjellett, musklar og blautdelar. Dei tre kroppsknutane lev saman med ein jålete bassbeat og lyden av eit barnsleg piano, så rommet går frå å vere eit fjellandskap til kunstakademifest på berre få minutt. Aktørane er svært insisterande i handlingane sine og lar denne småputringa foregå såpass lenge at at eg får tid til å spørje meg sjølv kva slags eksistensielle knutar tre unge, kvite kroppar i dagens samfunn slit med å få løyst opp. Knutane kan i alle fall ikkje vere verre enn at dei kan gjere dette framfor eit betalande publikum tidleg ein laurdagskveld.

HMS-tiltak og kroppshybridar

Knytinga blir brått avbroten av stemmer og song. «Try not to look into the eyes» syng dei tre utøvarane i kor. Eit nytt brudd skjer og kroppane blir kvardagslege. Bruce, framleis fomlande, seier at ho vil skru på lyset. Ho tek på seg briller, sett seg framfor to mikrofonar og les opp ein tekst på norsk. Teksten er eit slags informasjonsskriv om HMS-tiltaka ved ein arbeidsplass med opent kontorlandskap, der det blant anna blir opplyst om faren ved å ikkje få nok dagslys. Det engelske ordet for kontorbås, «cubicle», blir kritisert, då ho fortel at ho ikkje liker at ting blir satt i bås. Stemma til Bruce, forvridd av effekter, høyres først ut som ein mordar i ein skrekkfilm, og deretter som Galadriel i Ringenes Herre-filmane. Måten Bruce les teksten på er dels uforståeleg. Det er som å vere vitne til ein samtale som foregår mellom venner, der ho som fortel tenker på noko anna enn det ho fortel om. Eit nytt brudd skjer og Bergsli, ikledd ei svart latexdrakt, dansar og speler på ein svart trombone. Lydane av instrumentet og den keitete kroppen manifesterer eit heilheitleg uttrykk: saman fusjonerast instrumentet med kroppen og blir som ein overflødig kroppsdel som menneske-hybriden slit med å få med seg. Plutseleg teiknast dansante linjer opp mellom kroppen og det lange instrumentet. Rørlsene oppfattast skarpare og meir attakerte. Kroppen minner meg om dei i forestillinga bODY_rEMIX/ gOLDBERG_vARIATIONS(2005) av den kanadiske koreografen Marie Chouinard, der det dansast med krykker og ulike former for proteser. Slyngstad stemmer i med ei overdriven pusting og pesing i mikrofon. Dette utviklar seg til å bli eit song- og stemmesamspel mellom Slyngstad og Bruce. Det heile får meg til å tenke på arbeidet til artist Jenny Hval, høgstemde harmoniar og semierotiske tekstar.

Det intime samværet

Den ærlegaste og mest unike delen av performancen er for meg då Slyngstad syng om det å ta og bli tatt på. Kroppsleggjeringa og overleveringa av teksten er avventande og småfomlete, og det er for meg intimt, ujålete og oppriktig. Slyngstad føler seg fram med teksten og stoppar opp med små unnskyldningar og pausar. Eg blir tatt vekk; ikkje til høgfjellet eller kunstakademifesten, men til ein stad – det høyres banalt ut – der alt er greit. Det sosiale, som gjennom heile performancen har fungert som motor, har nå resultert i noko eg oppfattar som ein reell tillit. Og sjølv om Slyngstad syng og pratar om noko som ikkje nødvendigvis gir meining, skapast likevel ei kjensle i meg av å ha blitt fortalt noko intimt, hemmeleg og kanskje litt kleint. Delen får meg til å tenke på korleis menneske, og då særleg unge menneske, kan vere saman som i ei slags sosial symbiose der alle grenser viskast ut og ein kan sameksistere heilt ubetinga. Denne høgst skinnande utopien glir sakte over til noko anna: Bruce og Bergsli rører seg semikoordinert på golvet. Dei sitt henslengt, rullar og dyttar seg framover. Etter nokre repetisjonar av det same rørslemønsteret bryt Bergsli ut i ein interessant og overraskande dansant rørslesekvens. Det er ein salig og udefinerbar miks av trinn som utførast på ein måte som er like keitete som nettopp interessant. Her er tydelegvis alt blitt lov, og kroppen som starta som ein uendeleg knute, er nå utløyst som ei springfjær.

Kult (!) og ærleg

Det er fleire ting som er interessante og spanande med arbeidet til Bergsli, Bruce og Slyngstad. Trioen klarer å duelere humor med noko som til tider opplevast særs ærleg og ekte. Måten dei integrerer stemme og lyd på er eksempel på dette. Performancen, og då særleg det kroppslege arbeidet, ber likevel preg av at aktørane liker å leve i prosessen. Den kroppslege tørrtygginga blir til tider nesten ein parodi på eigen sjanger. Å presentere dette er for meg som å peike mot noko på måfå, då verken ein klar tematikk eller eit godt handverk lar seg kome til syne. Nokre stader kunne valga med fordel ha vore meir tydelege og meir spesifikke, med eit større fokus på kva slags effekt dei skaper i scenerommet. Enkelte element opplevast berre som kule heller enn funksjonelle, noko som skapar avstand mellom meg som publikummar og det som foregår på scenegulvet. For gjennom kropp og stemme viser trioen fram spanande idéar som eg ønsker at skal få lov til å sitje sterkare i hovudet på publikum enn på Instagram. (Publisert 02.02.2020. Rettet 03.02.2020.)